Я ведаў, што ты – бліскавіца,
Што хмары расьсекла;
Я ведаў, што ты – вызваленьне
Зь няволі і пекла,
Вясновая кветка,
Што камень прабіла магільны,
Разьведчыка сьлед
На дарозе крамністай і пыльнай;
Я ведаў, што ты – пацалунак,
Ты – дружба і радасьць,
Ты - чорствага хлеба скарынка
I сок вінаграда.
А ты аказалася большым:
Ты – кроў, што пульсуе па жылах,
Ты – сонца, якое
Прасторы сьвятлом азарыла,
І без чаго, як бяз маці
Або без радзімы,
Ні нараджацца, ні жыць
На зямлі немагчыма!
1955
|
|
